Wrzesień to miesiąc, w którym jak co roku wspominamy bohaterskich żołnierzy Wojska Polskiego, którzy bezskutecznie próbowali powstrzymać agresję III Rzeszy i ZSRR na Polskę. Może warto przypominać przy tej okazji także zapomnianych już bohaterów tamtych dni pochodzących z naszego miasta? Jednym z nich był Władysław Tritt.

Urodził się 10.06.1913  jako syn Jana Tritta i Antoniny z d. Palickiej. Miejscem jego urodzenia był podpoznański Wronczyn, lecz rodzina związana była od pokoleń z Bukiem. Od 4.11.1935 r. służył w Wojsku Polskim najpierw jako żołnierz służby zasadniczej, a później jako podoficer zawodowy. 28.VIII.1939 r. awansowany na stopień plutonowego służby stałej broni pancernej. We Wrześniu 1939 r. uczestniczył w obronie Ojczyzny na stanowisku dowódcy półplutonu czołgów rozpoznawczych TKS 71 Dywizjonu Pancernego w ramach Wielkopolskiej Brygady Kawalerii. Walczył m.in. w bitwie nad Bzurą i bojach odwrotowych w Puszczy Kampinoskiej.     W trakcie tych walk zniszczył wraz z załogami trzech innych czołgów TKS trzy z czterech spotkanych na drodze leśnej niemieckich czołgów. Następnie udało mu się przedostać do Warszawy i uczestniczył w jej obronie. Od 29 września 1939 roku przebywał w niewoli niemieckiej.

Od maja 1945 roku działał w Wielkopolskiej Samodzielnej Grupie Operacyjnej „Warta” jako komendant placówki w rodzinnym Buku. Aresztowany 23 stycznia 1946 roku, został skazany na 2 lata więzienia, wykonanie kary odroczono jednak o rok. W międzyczasie, na mocy ustawy amnestyjnej z 22.02.1946 darowano mu karę. W październiku 1950 przeprowadził się do Puszczykowa. Ukończył zaoczne technikum łączności, uzyskując tytuł technika łączności. Pracował na stanowisku kierowniczym w Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Poznaniu.

Ożenił się z Anielą Nowostawską, z którą miał troje dzieci: Marka, Lecha i Jadwigę. Zmarł 7 kwietnia 1988 roku w Puszczykowie.
Odznaczony został mi.in. Orderem Virtuti Militari i Orderem Odrodzenia Polski.

Władysław Tritt miał trzech braci: Marian  służył jako strzelec pokładowy w Polskich Siłach Powietrznych na Zachodzie w 300 Dywizjonie Bombowym „Ziemi Mazowieckiej” i po zakończeniu II wojny światowej pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii, podobnie jak jego brat Erazm. Natomiast trzeci z braci – Kazimierz mieszkał do śmierci w 1974 r. w Buku.

Jacek Gawron